ای که ز آب زندگی لعل تو می دهد نشان

خیز و به دیده ام نشین، آتش دل فرو نشان

با همه جهد از آن کمر، هیچ نداشتم خبر

با همه سعی از آن دهن، هیچ نیافتم نشان

سر خوش و مست و بیهشم،در همه نشه ای خوشم

بار فلک نمی کشم، از کرم سبوکشان

نزد حبیب کرده ام قصهٔ درد اهل دل

پیش طبیب گفته ام صورت حال ناخوشان

من که به قوت جنون، سلسله ها گسسته ام

بسته مرا به راستی زلف کج پریوشان

هر چه ز جور خوی تو، می گذرم ز روی تو

می کشدم به سوی تو، دست طلب کشان کشان

باده اگر نمی دهی خون مرا به جام کن

مرهم اگر نمی نهی، زخم مرا نمک فشان

با تو می حرام را کرده حلال محتسب

چنگ بکوب و نی بزن، بوسه ببخش و می چشان

مرده اگر ندیده ای زنده جاودان شود

پای بنه مسیح وش بر سر خاک خامشان

طرهٔ عنبرین تو غالیه سای انجمن

پسته نوشخند تو نشئه فزای بیهشان

در غم رویت ای پری سوخته شد دل ملک

بس که رسید بر فلک آه جگر بر آتشان

تا دم باد صبح دم زلف تو می زند به هم

جمع چگونه میشود حال دل مشوشان

تا شده سیلی غمت علت سرخ رویی ام

رشک برند از این عمل، چهره به خون منقشان

ای که خدنگ شست تو کرده نشان دل مرا

چون نکنم ز دست تو شکوه به شاه جم نشان

وارث تاج و تخت جم، ناصردین شه عجم

کز پی خدمتش فلک بسته کمر ز کهکشان

آن که ز نور روی او یافته مهر زیب و فر

وان که ز خاک پای او جسته سپهر عز و شان

دادگرا دعای من کرده به دشمنان تو

آن چه نموده در جدل تیغ اجل به سرکشان

آن که فرامش از دلم هیچ نشد فروغیا

آه که شد ز خاطرش نام من از فرامشان